بررسی اثر بخشی آموزش روانی – حرکتی در بهبود مهارتهای روانی- حرکتی ، اجتماعی و شناختی دانش اموزان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر مقطع ابتدایی دختر شهر اصفهان

پژوهش حاضر باهدف تعیین میزان اثر بخشی آموزش روانی– حرکتی بر بهبود مهارتهای حرکتی ، شناختی وسازگاری اجتماعی عقب ماندگان ذهنی آموزش پذیر انجام گرفت.جامعه ی آماری این پژوهش را دختران عقب مانده ذهنی آموزش پذیر مقطع ابتدایی شهر اصفهان تشکیل داده اند که از میان آنان30 نفر به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند ودر دوگروه آزمایش وکنترل به صورت تصادفی جایگزین شدند(15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل ) طرح پژوهش تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بوده که در آن مداخلات آموزشی طی 16 جلسه آموزش روانی – حرکتی برای گروه آزمایش اجرا شد وتاثیر آن برروی نمرات پس آزمون مورد بررسی قرار گرفت . به منظور جمع آوری اطلاعات از سه آزمون حرکتی لینکلن اوزرتسکی ، آزمون هوش ریون کودکان و آزمون بلوغ اجتماعی وایلند استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل نتایج در سطح توصیفی از میانگین وانحراف استاندارد ودر سطح استنباطی از تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج تجزیه وتحلیل اطلاعات به دست آمده نشان داد که آموزش روانی- حرکتی موجب بهبود مهارتهای روانی– حرکتی درگروه ‍آزمایش شد(001/0 p<)همچنین این آموزشها برسازگاری اجتماعی و توانایی های شناختی موثربوداماتاثیرآن اندک بوده است.با توجه به نتایج به دست آمده از این پژوهش می توان نتیجه گرفت که انجام فعالیتهای روانی ـ حرکتی به عنوان بخش اصلی وضروری برنامه روزانه این کودکان،می تواندنتایج پرثمر فراوانی را برای آنان به همراه داشته باشد. به عنوان نمونه می توان گفت که انجام این حرکات به صورت بازی باعث جلب توجه این کودکان می شود و باعث می شود کودک به تدریج به استفاده از مهارتهای روانی ـ حرکتی خود بپردازد و در طی انجام این فعالیتها روابط اجتماعی وی با دیگران تسهیل شود.